Kałi ŭ śviet ja ni hlanu pryhožy,
Kožny raz štoś chvaluje dušu,
Čułaść dziŭnaja hrudzi tryvoža,
Nie lubiŭ by – lubici śpiašu.
I ludziej, što ŭ trudzie, by muraški,
Plečy hnuć, jak bratoŭ by tułiŭ,
U niadołi, u pracy ich ciažkaj
Paciašaŭ, pieśni pieŭ, viesiałiŭ
Ale tolki ci ž chopić mnie siły
Pieražyć, nie achutacca ŭ ćmu, –
Kałi zamiest hrudziej bratnich, miłych
Ja da serca hadziuku pryžmu?!
16.VI.1907.
|
|
